Τα τελευταία χρόνια, απώτερος σκοπός πολλών χωρών είναι να δημιουργήσουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο κυριαρχεί η ιδέα της συμπερίληψης. Η συμπεριληπτική εκπαίδευση παρέχει ίσες ευκαιρίες μάθησης σε όλα τα παιδιά, κάνοντας πραγματικότητα το όραμα για μια εκπαίδευση για όλους.

Ωστόσο, πολύ συχνά εντοπίζονται φραγμοί στην ανάπτυξη συμπεριληπτικών πρακτικών, οδηγώντας στην περιθωριοποίηση κάποιους μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, η μη προσαρμογή του αναλυτικού προγράμματος και των εκπαιδευτικών στόχων στις ανάγκες, ιδιαιτερότητες και στις αδυναμίες όλων των μαθητών οδηγεί συχνά στον αποκλεισμό τους από την μάθηση, παρεμποδίζοντας έτσι την εφαρμογή της συμπερίληψης στο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Εκτός αυτού, η έλλειψη εξειδικευμένων γνώσεων των εκπαιδευτικών για τον χειρισμό των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, τους οδηγεί στην δυσάρεστη θέση να μη μπορούν να αντιμετωπίσουν την ποικιλομορφία που χαρακτηρίζει τον μαθητικό πληθυσμό, κάτι το οποίο λειτουργεί ως τροχοπέδη στην εφαρμογή πρακτικών συμπερίληψης.
 Επιπρόσθετα, στα εκπαιδευτικά δρώμενα συναντάμε συχνά μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών και διευθυντών οι οποίοι έχουν υιοθετήσει αξίες και πιστεύω που έχουν τις ρίζες τους στο παθολογικό μοντέλο, θεωρώντας πως το πρόβλημα το έχει το ίδιο το παιδί και όχι το εκάστοτε εκπαιδευτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να θεωρούν τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες διαφορετικούς από τους υπολοίπους, λειτουργώντας παρεμποδιστικά στη μάθηση, μη εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους. Τέτοιου είδους αρνητικές στάσεις και πεποιθήσεις καθοδηγούν την συμπεριφορά και την δράση τους, που είναι αντίθετη με τη φιλοσοφία της συμπερίληψης.
 Βαδίζοντας, λοιπόν, προς το μέλλον, δημιουργείται επιτακτική ανάγκη ανάπτυξης μιας συμπεριληπτικής κουλτούρας, φτιάχνοντας μια εκπαιδευτική κοινότητα που θα παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους, ασφάλεια και αποδοχή της διαφορετικότητας.